Hayallerinin peşinden koşan üç arkadaş. Zorlu engelleri aşan azimli, hedeflerine başarıyla ulaşan üç meslektaş... İlknur Murtezan, Esra Murtezi ve Rukiye İsmail Beadini...

Bundan birkaç yıl önce zorlu bir yola çıktılar. Kimi zaman çıktıkları bu yoldan geri döneceklerini düşündüler. Kimi zaman içlerindeki azim, cesaret, onları bu yola devam etmeleri gerektiğini hatırlattı. Karışık duygulara büründüler. Zorlu ve meşakkatli bir dönemden geçiyorlardı ama bunun sonunda kendi vatan ve milletine yardımlarının dokunacağı, hayat kurtaracakları en güzel mesleklerden birine sahip olma ümidi vardı... Ve bu ümitlerinden asla vazgeçmediler. Şimdi onlar ailesinin, sevdiklerinin, Türk milletinin gururu oldular. Doktor oldular...

Üç arkadaş da Tıp Fakültesi’nden yeni mezun oldular. Kendileri geçirdikleri bu uzun ve zorlu yılları nasıl geride bıraktıklarını ve hedeflerine nasıl ulaştıklarını anlattılar.

“Her zorluk, yanında kolaylık ve güzelliklerle gelir”

İlknur Murtezan, Üsküp doğumlu. İlkokulunu “Yane Sandanski”, şimdiki “Yaşar Bey Şkupi” ilkokulunda, lise eğitimini ise Kalkandelen “Nikola Şteyn” sağlık meslek lisesinde, laboratuar bölümünde bitirdi. Üniversite eğitimine Üsküp “Aziz Kiril ve Metodiy” üniversitesi genel tıp bölümünde devam etti ve bu bölümden yeni mezun oldu.

İlknur, bu bölüme nasıl başladığını ve hangi yollardan geçerek bu bölümden mezun olduğunu bizlere anlattı.

İlknur Murtezan: “Ben karakter olarak kendimi okumaya ve bilime meraklı bir insan olarak tanımlayabilirim. Benim için okuduğum her yeni bilgi yeni bir keşif, hayatıma açılan yeni bir pencere gibidir. Bu yüzden üniversite bölümüne karar verirken tercihlerim daha fazla bilim ağırlıklıydı. Bu hayatta her insanın zamanını güzel değerlendirmesi için bir amacın olması gerektiğini düşünüyorum. Doktorluk mesleği de bana hem büyük bir bilgi kaynağı, hem de insanlara hasta dönemlerinde şifa bulmalarına yardımcı olma gibi güzel bir amaç sunuyordu. Başta bu sorumluluk beni biraz korkutsa da etrafımda gördüğüm haksızlıklar bana iyi bir doktor olabilme niyeti ile bu adımı attırdı.

Eğitim sürecime çok büyük bir istek ve azimle başladım. Girdiğim bu yolun kolay bir yol olmadığını biliyordum. Bu yüzden derslerin çok olması beni hiçbir zaman korkutmadı. Fakat daha sonraları dil yüzünden yaşadığım bazı sorunlar, kültür farklılığı, rahatsız edici bakışlar, bazen hocaların önyargıları ve katı tavırları, beni yormadı değil. Böyle dönemler kendime ben burada ne arıyorum, başarabilir miyim, gibi sorular sorduttu. Ailemin ve arkadaşlarımın desteği, motivasyon dolu sözleri bu yoldaki amacımı hatırlatarak daha güçlü bir şekilde devam etmeme yardımcı olmuştur. Bu sürecin faydaları var mı derseniz, onlar da saymakla bitmez. Her zorluk, yanında kolaylık ve güzelliklerle gelir. Öncelikle güzel bir meslek sahibi olmanın verdiği mutluluk var. Sonra bende oluşturduğu okuma alışkanlığı, karakterime kattığı olgunluk, zorluklara karşı daha dik bir duruş, bakış açımı genişletme, farklılıklara tolerans gibi hayatımda belki de uzun yıllar kazanamayacağım özellikleri bana kattı.

Derler ki her son yeni bir başlangıçtır. Üniversite hayatım sona erdi fakat meslek hayatıma henüz başlıyorum. Bu aşamada ilk hedeflerimden biri kendimi pratik alanda geliştirebilmektir. Hangi bölümde daha faydalı olabileceğime karar verdikten sonra ise o bölümde uzmanlaşmayı düşünüyorum.

Üniversite yılları kendimizi geliştirebileceğimiz en verimli ve güzel yıllardır. Lütfen hayatınızın bu dilimini iyi değerlendirin, çalışın, emek verin, bir gün karşılığını elbet alacaksınız. Meslek olarak doktorluğu seçmek isteyen kardeşlerim, siz istedikçe ve çalıştıkça başaramayacağınız şey yoktur, kendinizi motive edin, fark edin. İnsanların hayatlarına dokunun, yardım edin, göreceksiniz ki asıl iyiliği kendinize yapmış olacaksınız.”

“Eğer bir hedefiniz bir gayeniz yoksa hayatta kalmanın bir önemi yoktur”

Esra Murtezi, 1992 Üsküp doğumlu. İlkokul ögrenimini Üsküp “Tefeyyüz” ilkokulunda tamamladı. Lise eğitimini Üsküp “Pançe Karagozov” sağlık meslek lisesi hemşirelik bölümünde bitirdi. Eğitimine Üsküp “Aziz Kiril ve Metodiy” Üniversitesi Tıp Fakültesi bölümüne devam etti ve yakın zamanda da mezun oldu.

Esra’nın doktorluk serüveni böyle başlamış: “Aslında benim gözümde emek verdiğimiz, zamanımızı ayırdığımız her meslek çok kıymetli ve değerlidir. Başta, fikirlerim çok sabit değildi, bakış açım olsun, görüşlerim olsun, farklı bakış açılarına, görüşlerine hep açıktı, bundan dolayı küçük yaştan beri aklımdan birçok meslek geçti.
Zannediyorum ki sağlık meslek lisesi okumam bana hekimliğe ilk adımı attırdı, artık gerçekten ne istediğimi biliyordum. Tabii bunda ailemin ve  sevdiklerimin çok büyük payı var.

Bu dönemde, okuduğum derslere olan ilgim ve alakamdan ziyade çok büyük bir amacım oluştu, kısacası bu meslek nazarımda bir dava meselesine dönüştü. Artık benim için memleketimde  yapabileceğim en büyük devrim, en hayırlı şey gelecekte çok iyi bir doktor olmaktı. Çok iyiden kastım sadece başarılı olmak değil kesinlikle, en önemlisi vicdanının sesini duyan, din, ırk ve cinsiyet fark etmeden, işimi en iyi şekilde yapmaktı. Çünkü, maalesef bunun eksikliğini çok hissettim. Çok şükür bu hedef beni hep ileriye taşıdı. Düştüğümde, vazgeçmek istediğimde hep ayağa kaldırdı, direncimi arttırdı.

Üzülerek söyleyebilirim ki çok büyük bir önyargıyla başladım bu yola. Eğitim aldığım dile hakim olmayışım olsun, yaşam tarzım, diğer insanların empoze etmeye çalıştıkları fikirler ve tecrübeler büyük bir korku oluşturdu bende. Ve maalesef aklımda sürekli “başarabilir miyim” düşüncesi bu yolda adımlarımı yavaşlattı.

Zorlukları vardı elbette hatta bir hayli. Ana dilinizde eğitim görmemek başlı başına zor zaten, kendinizi ifade etmek çok daha zor oluyor. Eğitim süresinin uzun olması (en az altı yıl), çoğu hocanın size asla tolerans göstermemesi, size karşı olan önyargıları ve daha nice engeller o yaşta bir genç öğrenciye çok ağır geliyor. Fakat büyük istek ve inanç olduğu sürece herşeyin üstesinden geliniyormuş, bunu öğrendim. Tabii, acizliğimin farkında olarak, bunu Allah`ın bir lütfu olarak görüyorum. Bana bu isteği, sabrı ve gücü veren de elbette O’dur.

Faydaları da çok fazlaydı tabii. Mesela, her şeyden daha önemlisi çok kıymetli bir meslek sahibi olmak, hayallerinize kavuşmak, birkaç farklı dil konuşabilmek, farklı kültüre, dine, ırka ve görüşe sahip olan insanları tanımak, ortak noktalar bulup arkadaşlık kurabilmek, kaynaşıp ön yargıları yıkmak ve daha fazlası.

Eğer bir hedefiniz bir gayeniz yoksa hayatta kalmanın bir önemi yoktur. Zaten var olmamızın sebebi de bu değil mi? Hedeflerimiz elbette var ve o yolda ömrümüzü harcıyoruz. Hedef aslında belli, iyi ve faydalı bir insan olabilmek.

Kendimi henüz yolun başında görüyorum, önceliğim pratik yapmak, tecrübe edinmek, hastalarla iletişimimi geliştirmek sonra da uzmanlık ve daha fazlası. Nasibimde ne var bilmiyorum ama bana düşen, çok çaba sarfedip, emek vermek ve bunun için elimden geleni yapacağım inşallah.

Genç kardeşlerime nacizane fikrimi beyan etmek isterim, kendimize yapabileceğimiz en büyük iyilik çok okumak, inanmak ve vazgeçmemek. Kendinizi sevin, kendinize inanın, kendinizi keşfedin! Bu mesleği tüm genç kardeşlerime şiddetle tavsiye ediyorum, sizlere çok ihtiyacımız var. Birlikte çok güzel şeyler başaracağımıza tüm kalbimle inanıyorum. Doktorluk hepinize çok yakışacak.”

“Tabibliğin insana saygı ve hürmet ile muamele etmek olduğunu göstermek istiyordum”

Zorlu ama mutlu sonlu bir eğitim süreci Rukiye de yaşadı. Rukiye İsmail Beadini, Üsküp doğumlu. İlköğrenimini Üsküp “Tefeyyüz” ilkokulunda bütünledi, lise eğitimini Kalkandelen Sağlık Meslek Lisesi Diş Teknisyenliği bölümünde başarıyla tamamladıktan sonra öğrenimine Üsküp “Aziz Kiril ve Metodiy” Üniversitesi Tıp Fakültesinde devam etti.

Rukiye’nin eğitim hayatı da böyle geçmiş: “Çocukluğumda annemle doktor muayenehanelerine gittiğimde etnik ayrımcılık hasebiyle dayatılan baskı ve ikinci sınıf muamelesi görmemiz, bizi cahil olarak addetmeleri en başta doktor olma hissini bende  depreştirdi. Bizim bu mesleğe daha layık olduğumuzu düşündüm ve tabibliğin insana saygı ve hürmet ile muamele etmek olduğunu göstermek duygusu gün geçtikçe artmaya devam ediyordu. Küçüklüğümden beri ilim aşkı yüreğimde vardı ve bu ihtiyacımı en vüsatli ilim olan Cenab-ı Hakk’ın eşrefi mahluk olarak en üstün yarattığı insanı okumak anlamakla giderebileceğimin kanaatindeydim, o mucizeye bir nebze olsun dokunabilmekti hayalim. Başta hücre gibi mükemmel bir yapıdan, doku, organ yapısı ve fonksiyonları, tüm bunlar benim merakla, heyecanla okumak, öğrenmek, aşkıyla yanıp tutuştuğum meselelerdi akabinde hastalandığında insana bir tabib olarak önce yüreğine hitap edebilmek, Rabbimin şafi ismiyle şifasına vesile olabilmek, hayatta mesrur edecek en büyük meseleydi benim için. Engin ilim deryasının her geçen gün daha da derinlerine dalmak, harika sanatı görüp Rabbimi daha iyi tanımak, tanıdıkça daha çok sevmenin arzusu bu mesleği tercih etmemin sebeplerindendi.  

Eğitimime büyük bir şefk ve azimle başlamıştım, var olan ilim sevdamı doya doya yaşayacağım hayalleriyle adım atmıştım üniversite tahsil hayatıma, lâkin çocukluğumda muayenehanelerde karşılaştığım tavırların, despotluğun, baskının, aşağılamanın, bilginin değil kimliğin önemi olan katı kuralların her geçen gün daha arttığı çileli ortamda kendimi buldum. Her gün başaramazsın, layık değilsin, bu ortamda sana yer yok nidâları fakültenin her yanından haykırıyor gibiydi ama içimdeki o ummanlı aşkı söndürmelerine izin veremem, hayatımın anlamı, yaşamamın gereği olan dâvamdan asla vazgeçemem dedim, gayret ettim. Daha iyi bilme, daha iyi olma çabalarım her geçen gün bilmiyorsun telkinleriyle, sınav başarısızlıklarıyla yüreğime hançer gibi saplanıyordu. Hayat boyu öğrenmekten, bilgi ve fikir alışverişinden başka gayesi olmayan, aydın birey olup aydın toplumun temellerini inşa etme derdinde olan ben, başarısızlığın pençesine atılmış bu cendereden çıkmak için çırpınan bir öğrenciydim artık. Her geçen gün özgüvenime bir dinamit daha atılıyordu, sevinçle, umutla, şevkle, hayallerle başlayan bu yolculuk gözyaşı, hüzünle devam ediyordu, hedefimin çok altında bir tahsil süreci geçiriyordum, arzu ettiğim başarının bir nebzesini bile elde edememenin acısıyla devam ediyordum. Ne olursa olsun mezun olma gayretim, azmim annemin şefkatli sözleri, inancı, babamın, abimin desteği yoluma devam edebilmem için tutunduğum dallardı. Hedefim olan başarıyı elde edemedim fakat mezun olmam yılmamanın her ne olursa olsun er veya geç davama sahip çıkmanın onurunu yaşattı şükürler olsun Rabbime.

Şu an hayatıma Türkiye'de devam ediyorum, hedefimde ilk önce denkliğimi almam ardından TUS sınavını kazanıp inşallah uzmanlık yapmak var. Geçen meşakkatli yılların ardından başarılı bir uzmanlık tahsil süreci geçirip insanlığa layıkıyla hizmet etmek, akademisyen olarak hakiki öğrenci yetiştirmek, hayalleri yıkılan, horlanan, hırpalanan değil her geçen gün şefki, azmi artan hayallerini doya doya yaşayan, topluma faydalı sevgi, saygı dolu bireyler yetiştirmek en büyük temennim, bana yaşatılanın aksini yeni nesile yaşatmak hedefim.

Son olarak tüm üniversitelere ve hocalara seslenmek istiyorum; ne olur talebeyi kutsal görün, talebi öğrenmek, bilmek olan o mücevherleri fark edin, tozunu alın, parlamalarına fırsat verin, yüceltin, yüreklendirin, çünkü geleceğin toplumunu onlar inşa edecek. Ne veriyorsanız onu elde edeceksiniz, daha güzel bir dünya için daha özverili olun. Son olarak bir an bile olsun desteğini esirgemeyen başta değerli aileme, eşime ve tüm emeği geçen akraba, arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. Allah hepsinden razı olsun ve bana bu fırsatı tanıdığınız için sizlere en içten şükranlarımı sunuyorum...”

Biz de yeni doktorlarımıza güzel sohbetleri için teşekkür eder, hedeflerine ulaştıkları bu yolda başarılarının daim olmasını temenni ederiz.

                                                                                                                                                            Melek Adem