Bülent Sulooca

Gün geçtikçe Türk futbolu geri sayıyor. Bazen yavaş adımlarla, bazen de çok büyük bir hızlı ilerliyor. Gelinen durum pek sevindirici değil. Kökten değişmeler olmasa Türk futbolunun geleceği umut vaad etmiyor.

Peki, ne oldu da Türk futbolu bu durumlara düştü? Ne oldu da Türk futbolu eski günlerini aratmaya başladı?

Nedenleri çok. Say say bitmez. En önemlisi de kötü yönetiminden ve eleştirileri duymasızlıktan kaynaklanıyor. Türk futbolu bu duruma düşeceğine yıllarca sinyal veriyordu ama kimse görmesizlikten geldi ya da işine gelmediği için değişikliğe gitmedi, projelerin uygulamasını istemedi.

Nasıl olur da 20 yıl önce ilk kez Avrupa şampiyonluğuna katılıyor, ikincisinde ise bronz madalya elde edebilir ama son 3 büyük organizasyona vize alamıyor? Bunun cevabı çok açık, kimsenin umurunda değil.

Kimse futbolcu yetiştirmiyor, kimse altyapıya önem vermiyor. Hepsi yabancı sevdası olmuş, paraları yabancılara yediriyor. Ama iş Türk çocuklarına gelince azgın çocukmuş, şımarmış, onu para bozmuş deyip üzerinden geçiyorlar.

Bunları yaşamamak için çocuğu daha küçük yaşlardan alıp öğretmek büyüklerin işi. Bir profesyonel nasıl olunur öğretirsen, büyüyünce ve yıldız olunca ne bir işi abartır, ne de ahlakını bozar. Çıkıp futbolunu oynar, milli formayı da namus gibi görür.

Bunu yapacak yerine dünya turuna çıkıyor her kulüp. Takıma yabancı getirdi mi, iş bitti mantığıyla yola çıkıyor. Hakikaten de öyle oluyor ama tam tersi. Finansal açıdan takımın işi bitmiş, kulübü idare etmek için borç üstüne borç yazdırmış, böylece de UEFA’dan men cezası yemiş.

Bu yüzden artık Türk futbolundan çoğu zevk alamıyor. İlgi azalıyor, Türk çocukların futbolcu olma hayali gün geçtikçe suya düşüyor.