Vatan Fedaisi Kadın 

Yazar: Sabri Cemil 

 

Trablus Cengi Sahnelerinden: 

Sudan’dan bir İslâm kadını atına,

 Binerek koşuyor yardıma vatana. 

Önünde kudurmuş bir alay İtalyan, 

Vücutlar deviren, ölümler savuran,

 Kurşunlar, gülleler, tüfenkler ve toplar... 

Trablus cenk yeri kırmızı bir mezar; 

Fakat bu Müslüman kadını dönsün mü?

 O sönmüş ocaklar daha da sönsün mü? 

Kadınmış! Kadınsa yüreği yok mudur? 

Kadından erkekler var olmuş oluyor. 

Gaziler önüne geçerek dedi ki: 

“Oğullar, kardeşler! İleri, ileri!
Ezelim şu alçak, şu korkak düşmanı; 

Alalım şu tatlı, mübarek vatanı. 

Ezmesek, almasak kadınlar, çocuklar; 

Bir köpek elinde inleyip sayıklar.
Şu hâle razı mı bu temiz vicdanlar? 

Ölelim, bari şanla aksın şu kanlar.” 

“Ya Allah!” sedası çınlattı her yeri, 

Kılıçlar ellerde saldılar ileri.
Lâkin ah, ateşler püsküren zelzele! 

Şeklinde bir anda yetişen bir gülle, 

Kadının kolunu kaptı ve götürdü;
O çelik eli bir kör kuvvet süpürdü.
O şimdi daha mert, daha sert bir karı, 

Kan akan kolunu kaldırıp yukarı, 

Atını sürüyor, ileri gidiyor. 

Bir erkek tavrıyla şöylece hem diyor: 

“Gaziler, yok idi bayrağım; kazandım, 

Bu kalan kanlı kol değil mi bayrağım? 

Size de bu olsun kılavuz; yürüyün; 

Yürüyün bu bize en büyük bir düğün. 

Bir çeyrek içinde İtalyan alçağı, 

Canavar yürekle İslâm’a attığı, 

Topları ve birçok lâşeyi bıraktı; 

O erkek canını kurtarmaya baktı.
Ey kadın, büyüklük, yiğitlik anası,
Ne millet, ne tarih unutmaz bu dersi.
Ey vatan, talihsiz sanılan memleket, 

Kadınlar kurbanın... Ümitlen ve fahr et! 

Şubat 1327 [1911] no. 10, s. 320. 

Gülasfi Melan, “Sabri Cemil’in Yeni Mekteb Dergisindeki Yazılarının İncelenmesi” adlı kitaptan alıntı,Yeni Balkan Yayınevi, Üsküp, 2023, s.219.