Dr. Ertuğrul Karakuş

Yer: Çanakkale…

Tarih: 1914-1916 arası…

Yüzlerce yılın hesabı, yüzlerce yılın kini, küçücük bir kara parçasına sıkışmış…

“Balkan kökenli” ve “volkan yürekli” millî şairimiz olan Mehmet Âkif’in tabiriyle, gökler ölüm indiriyor, yerler ölü püskürüyor…

Doğu Türkistan’dan Bosna’ya, Tebriz’den Viyana’ya, Çuvaşistan’dan Yemen’e uzanan yüzlerce yıllık bir medeniyetin yetiştirdiği yiğitler, göğsünü tıpkı “nazlı bir hilâl gibi” siper etmiş Çanakkale boğazına…

Havranlı Koca Seyit’ler, Ezineli Yahya Çavuş’lar, “destan” kelimesini yeniden tanımlayıp öğretiyor dünyaya…

Yer: Balkanlar…

Binlerce “Balkanlı Koca Seyit”, Çanakkale’ye gitmeye hazırlanıyor…

Kimisi hasta annesini, kimisi yaşlı babasını, kimisi nazlı yavuklusunu veya eşini, kimisi de yeni doğmuş çocuğunu bırakarak yola çıkmaya hazırlanıyor…

Konçe’li Sait(Seyit) Yaşar, Novak’lı Ömer, Breştanik’li Behçet, Budaklar’lı Hamza Yakup ve Beyzat İsmail, Üsküp’lü İslâm, Kalkandelen’li Mürtezan, Gostivar’lı Şaban Süleyman, Raptiştah’lı Cemail Reşit, Koliçan’lı Şerif Aga…

Sancak bölgesinden Ahmet Aga Hamzagiç önderliğinde kurulan “Curumliya”(Gönüllüler) ordusundaki binlerce yiğit…

Filibe’den, Kırcaali’den, Dobruca’dan, Kosova’dan, Bosna’dan binlerce yiğit…

“Yüreklerinin başkenti” müjdeli şehir İstanbul için gittiler…

Yüzlerce yıl, “bir yüreğin iki yarısı” olarak Varna’da, Mohaç’ta, Belgrad’da, Zigetvar’da, Estergon’da, Kosova’da, Anadolu’lu kardeşleriyle birlikte omuz omuza savaştıkları onlarca savaş meydanına “vefa” olsun diye gittiler…

Tarihin en büyük zaferlerinden biriyle, en büyük “onur” ve “vefa” madalyalarını takındılar.

Zafer sonrasında, kimisi bu onur ile şehadet şerbetini içmişti…

Kimisi kolunu, bacağını, gözünü Çanakkale toprağına bıraktı, ahirette şahitlik etsin diye…

Kimisi de, yüzlerce, binlerce yıllık vatanını sahiplenerek Balkanlar’a aylar, yıllar sonra da olsa döndü…

Çanakkale’de cesaret kazandı, yürek kazandı, sadakat kazandı, iman kazandı, onur kazandı…

Ve Çanakkale’de, “Balkanlı yiğitlerin vefası” kazandı…