Zeynep Arif

Hani bir söz var ya ‘Neydim’ sözüne bakmayın, ‘Ne oldum’a bakın...
Sen de dünya deme, bak sana küçücük, görünmeyen bir varlık ne hale getirdi seni.
Televizyonu açıyoruz bu varlıktan bahsediyorlar, internete bakıyoruz yine bu varlık için haberler yazıyorlar, kaç vaka var, kaç ölü var diye.
İnsanlar bu haberleri duyunca ister istemez stres yapıyor, deliriyor, psikolojileri bozuluyor. Herkes artık farkında kimden bahsettiğimi çünkü herkes bu varlığı konuşuyor ve bu varlığın adı CORONA VİRÜS. Peki nedir bu CORONA VİRÜS?
Bence bu VİRÜS Allah’tan bize insanlara küçücük, minnacık bir ceza çünkü biz insanlar çok kötü olduk, kötülük besliyoruz, rayından, yoldan çıktık, bencil olduk, acımasız olduk, herkese karşı inadımız var, kıskançlık, haset, yalan, dedikodu, zulüm, menfaat... Birbirimizi tanımaz olduk, çekemez olduk, paragöz olduk, fakirleri görmez olduk, hep bana hep bana diyoruz, istiyoruz, kimsenin halinden anlamıyoruz, duygusuz olduk.
Hey insanoğlu sen ne hale geldin böyle, ne hale getirdin dünyayı? Unutmadan şunu da söyleyeyim; CORONA VİRÜS’ün bir de ikiz kardeşi varmış KARANTİNA.
Bu kardeş de diğer kardeş kadar kötüymüş ama herkese değil çünkü çok insan bu kardeşle çoktan mecburen tanışmaya, yaşamaya mecbur kalmış.
Peki kimdir bu KARANTİNA?
Bence KARANTİNA da Allah’ın bir cezasıdır fakat bütün insanlar için değil sadece değer, kıymet vermek bilmeyenler için.
Az önce dediğim gibi bu kardeşle mecburen tanışmaya, yaşamaya kalmış insanlardır...
Peki kimdir bu insanlar?
Bence bu insanlar hasta olan insanlardır, yatağa bağlı olan insanlardır, eve bağlı olan insanlardır, muhtaç olan insanlardır.

Kimse çıkıp diyebilir ki biz ne yapabiliriz, bu onların kaderleri, imtihanları. Çok doğru, siz de haklısınız evet bu bizim kaderimiz, imtihanımız. Allah’tan bize ikram, hediye ve şunu unutmayın herkese nasip olmaz böyle bir hediye çünkü Allah bizi sizden daha çok seviyor, fakat siz de isterseniz Allah sizi de çok sevsin, hediyeler versin, biraz daha duyarlı olun lütfen, bizi hiçe saymayın biz de insanız sizin gibi, unutmayın siz de bizim yerimizde olabilirdiniz.
Çok mu zor geliyor size arayıp bir hal hatır sormak, çok mu zor geliyor bir gününüzü bize ayırmak, çok mu zor geliyor ‘bugün ne yapmak istersiniz, nereye gitmek istersiniz, neye ihtiyacınız var?’ diye sormak.
Gerçekten gözlerinizi açın, etrafınıza iyi bakın, buna ihtiyaç duyan çok insan var. Bu yeğeniniz olabilir, kuzeniniz olabilir, akrabanız olabilir, komşunuz olabilir, bir zamanlar sizin yakın arkadaşınız da olabilir.
Gerçekten üzülüyorum bu duruma, bize değil size üzülüyorum, bizim arkamızda dağ gibi ailemiz var annemiz, babamız, kardeşlerimiz, biz böyle de mutluyuz.
Boş verdik unutanları.
Peki ya siz mutlu musunuz?