Yörük, köy içinde dolaşmış durmuş ama hiç kimse onu evine buyur etmemiş. Kalacağı, geceleyeceği bir yer bulmakta sıkıntı çeken Yörük, en sonunda bir eve gitmeye ve kendisinin ‘Tañrı konuğu’ olduğunu ifade etmeye karar vermiş. Böylelikle, ‘Tañrı konuğu’ olduğunu söyleyince, ev sahibi tarafından kendisine kalacağı, geceleyeceği bir yer verileceğini ummuş, düşünmüş.

Yörük, ne yapacağına karar verdikten sonra düşüncesini, planını uygulamaya koymuş. Köyde dolaştıktan sonra rastgele bir eve gitmiş. Evin kapısına “Tak, tak…” vurmaya başlamış. Ev sahibi, kapıyı açarak “Buyur!” demiş, “Kimsiniz?” diye sormuş. Yörük, ev sahibine “Ben, Tañrı konuğuyum” demiş. Ev sahibi, “Ben, Tañrı konuğuyum” diyen Yörük’ü evine alacağına, içeri buyur edeceğine, onu, elinden tutarak camiiye götürmüş. Ev sahibi, Yörük’e, elinle camiyi göstererek:

 “İşte, burası senin yerin, sen TAÑRI KONUĞU isen burası da TAÑRI EVİ” demiş…

Kendini ‘Tañrı’nın konuğu’ olarak ifade ettiğinde, ev sahibi tarafından taplanacağını (kabul edileceğini) sanan Yörük; Tañrı’nın konuğunu, kendi evinde değil, ancak ‘Tañrı’nın evi’nde (camiide) konuk edileceğini sanan ev sahibi…

Kalacak, geceleyebilecek bir yer bulmak için kendini ‘Tañrı konuğu’ olarak ifade eden Yörük; kendini ‘Tañrı konuğu’ olarak ifade eden Yörük’ü ‘Tañrı’nın Evi’ne (camiiye) götüren ev sahibi…

Dipçe: Kızılalma-Karaman Yörükleri’nde Özgelik: Gülünçlük, Gülünç iş, komedi, espiri, nükte, ince düşünce, güldürü demektir. Bu özgeliği Hocalı köyünden Mahmut oğlu Seyfeddin ve Rüstem oğlu Muharrem’den duydum. “Tañrı Konuğu ve Tañrı Evi” bir “Yörük Özgeliğidir.”