Ansızın, söküp götürdü her şeyi heyelan.
Altında kaldı mutlu hayatın hoş günleri.
Çarkından sökülecek derken şu devran;
Filiz açtı yine kıyamet yaylasının gülleri!

Saçak altı, tütün asardı mahalle güzelleri.
Gülüşleri sızardı yiğitlerin o hor gecesine.
Hasrete kanıp da kıyamet yaylasının gülleri,
Yaprak dökerdi, daracık sokağın deresine.

Maziden geriye kalan kocaman sandıklar
İçinde hazırdaki bir gelinin duvak telleri.
Dışarda hüzne inat, oyun oynar çocuklar.
Ellerinde kıyamet yaylasının kızıl gülleri.

Çatlak veren harbin, başladı sürgünleri.
Telaş arası korku! Geriye kim kalacak?
Sahipsiz kaldı kıyamet yaylasının gülleri,
Nem çökmüş bir duvar dibinde solacak.