Semra Halil

Güvercinler haber ulaştırmakla bilinirler. Eskilerden beri haberleşme aracı olarak kullanılan tek can taşıyan varlıklardır. Eğer farkettiyseniz sonradan gelen diğer haberleşme araçları; duman çıkarma, davul  gazete, radio, televizyon ve hatta günümüzde bile telefonlar cansız birer araç olmakla birlikte eskiden güvercinle haberleşmenin keyfini günümüz insanına verememektedir. Buna dikkat kesilmeye ince ruh gerek. Güvercinleri sevmek gerek ki zaten güvercinler, kediler ve çocuklar sadece güzel ruhlu insanlara yaklaşır. Güvercin ve haber yaklaştıkça heyecanın uzaması, alınacak haberin uzun vadede beklenmesi, bekleyenin sabrını, bekleyenin ise sevdâsını artırırmış. Günümüzde kolay ulaşılabilirlilik sevdâyı-hasreti ilişki kelimesine dönüştürmüş, bayramlaşma anne baba ziyaretine dönüşmüş, dil-i râna, yâr, kelimelerini ise telaffüz etmek istemediğim kelimelere çevirmiştir. Kelimelerin hayatımıza etkisi teknolojiyle birlikte değişiyor ve bunun farkına varacağımız zamanları bekler gibi değerli (derûni ve eski-atik) sayılan kelimeler. Önem verilmesi gereken yer, kelimelerin sadece kullanımı değil felsefe açısıdan hayata nasıl dahil edildiği ve neden dahil edilmediğidir. Eğer gereken noktalar vurgulanırsa insan kendini insanlıkta bulur ve değerini yitiren değerleri canlanır gözümüzde ve dilerim sadece gözümüzde değil, özümüzde de canlanır. Özümüzde canlanacak olan, insanlık niyetine yârinize yâr deyin. "Anlatmama mecal kalmadı ima ile geçiştik" cümlesi kadar mânalı cümleler kuran nesillerin gelmesi ümidiyle bir şeyler yapılsın yoksa yitiren biz olacağız, insanlığımız, hayattaki anlamımız olacak. O yüzden kelimelere dikkat, hayata dikkat, yaşama ve de yaşamaya dikkat demektir diyelim. Bazen düşünüyorum da, eğer ilahiyatçılar, doğu bilimciler olmasaydı bu kadar eski kelime korunabilir miydi diye?! Kullananların aşkına yeterli miktarda güzel kelimelerimizden ödün vermeyelim ki insanlığımız eksilmesin! Yeni nesillerde yol ağzı kullanmak matrak bir şey sayılırken buna "Dur" diyen her hangi bir çalışmaya rastlamamak üzücü. Eğitim, hayat dersi, sadece okullarda değil yolda da alınır orası öyle fakat arası bulunmalı. Kendinden ödün verilmemelidir. Kendinden ödün veren yarınki günlerde kendini tanımayabilir, aynaya bakınca ben kimim sorusunu rahatça sorabilir. Ne kadar rahatsız eden bir rahatça sesi olduğu o zaman çınlar kulaklarında. Ayna dedim de, son zamanlarda fotoğrafların psikolojik etkisi ile artan kendini beğenmişlik sandığımız aslında kendini beğenmemişliktir. Bu yüzdendir ki çoğu kişi filtreler kullanır ve gerçek hayatta kendini aynada görmek istemez ve bu psikolojik hâl yüzünden intihar edenlerin sayısı artmaktadır. Buna bir çözüm yolu olarak ayna yerine "çok güzelsin", "bugün yine ışıldıyorsun" gibi cümlelerin olduğu panolar asmak iyi bir fikir olabilir...