Yaser Halim

Çaresizlik denen uçurumun ucundayım. Uysallığımın boynunda, kat kat zulmün paslı zincirleri. Hayat yükünü artırır omuzlarımın ve de canımı acıtır her kıvranışımda. 

Çaresizlik denen uçurumun, ucundayım. Uçurumun ucunda! Dizlerim, yükseklik korkusundan bir hayli titrek. Çok geç artık. Dur diyemem gayrı olan bitene. Ömrümün tüm güzelliklerini, serpe serpe savuralı çok oldu diplere. Utancım el vermiyor, umutla bakamadım gitti göklere.

Oysa ben, bu değildim! Böyle olmamalı, kibrit çöpü misali akıbetim. Fikirlerim hür, hayallerim avuçlarımda tutsak.

Zaman ahir,  yol çetin ve yük bir hayli ağır. Geçmiş asırların asaletini arar durur kanım. Şimdi ben o asaletten, asırlardır uzağım. Hayali desen, gerçeğe çok yakın. Cenge çıkmışların, ihtişam kokusunu çarpar burnuma her soluk alışımda.

Yıllara dert yanar her gün, yalnızlığımın şu ketum ayları. Görmeyeli nasıl da kısrak olmuş dünün o virane tayları. Çetin yokuşlarda onlarda kanatır toynaklarını.

Kimsesizlerin gönül bahçelerinde körü körüne kazılmış umut kuyuları. Etrafında, mavilere karışmış lavinia çiçekleri. Tepesinde güneşle cilveleşip durur, hüznün mor kelebekleri.

Çaresizlik denen uçurumun ucundayım. Dayadım sırtımı, rüzgara dimdik duranların arkasına. Kerahat vakti hiddetlendim birden. Kapıyı çarparak sessizliğime, takıldım uçurum  kenarında ki kervanların peşine. Gidiyorum refaha varırım ümidiyle. Adım adım, içine ümit serpilenlerle birlikte. Gidiyorum İbrahim'in izinden.

Yanımda boyu belime varan yarınların İsmail'i. Gözlerinde ki masumiyete, telaşa yenik düştü düşlerim. 

Refaha varmalı İsmail. Sinelerde saklı koru, tutuşturacak güce ermeli. Önce Hakkı tanımalı. Sonra hakikatle yorulmalı. Elinde ki dizgini sıkıca kavramasını öğrenmeli. Ve de küheylanını dörtnala coşturmalı. Berrak elleri kara çağlara kilit vurmalı. Başını okşarken anladım, hayallerimi İsmail'e emanet bırakmalı. Ve yetişmeli İsmail. Ağır ağır İbrahim'in izinden yetişmeli. Yakup'un gözünden damla damla Yusuf'un hasretine düşmeli.