“Gök”, “gökyüzü”nün rengi olduğu gibi aynı zamanda da kendisidir.

Türk, göğe baktığı zaman dört nesneyi görmüştür. Bu nesneler: Gök, Güneş, Ay ve Yıldızlardır. Bu nesnelerin üç rengi var. Bu renkler: “Gök”, “Kızıl/Al” ve “Ak”tır. Gök: Göğün kendi rengidir. Kızıl/Al: Gökteki “gün/güneş”in rengidir. Al: Gökteki ayın ve yıldızların rengidir.

Türkler’de kutlu yön doğudur, günün doğduğu yerdir. Gün, doğuda doğar batıda batar. Türk, günün doğduğu yerden battığı yere dek yürümüş, günün battığı yere varmayı ülkü edinmiştir. Türk, günün battığı yere varmak için, günün peşine düşüp batıya göç etmiştir. Gün, batacağı zaman kızıl biçim alır. Bu kızıl biçimdeki güneş Türk’ün “kızılalma”sını oluşturmuştur. Türk, yaklaştıkça uzaklaşan bu ülküye “kızılalma” demiştir.

Türkler, gökteki bu nesneleri yeryüzüne de indirdiler. Gök rengini nazar boncuğuna, kızıla/al rengi başarındaki “kızılbörk”lere, ak rengi de bayraklarına, deyimlerine koydular.

Türk sözü “Gökte Türeyen” ya da “Gök’ten Türeyen” anlamındadır. Türk; kök, töz itibari ile “göklü” demektir.

 Türk, gökten gelen kökünü hiç unutmamış ve gökle bağını hiç kesmemiştir. Başını hep göğe kaldırmıştır. Türk, gökten geldiği, Tanrı’sının gökte olduğuna inandığı için yüzü hep göğe dönük olmuş; başı da yeryüzünde hep dik durmuştur. Gözlerini göğün sonsuzluğuna çevirmiştir. 11. yüzyılda İbn-i Fadlan Oğuzlar’a “Ellerini göğe kaldırırlar” diyor. Kün(gün)-halk ağzında “Yukarda Allah var” denir. Müslüm Türkler ellerini göğe doğru açarak dua ederler. Bu, Türk’ün göğü unutmadığını gösterir.

Türk, gökten gelmiş, göğe gidecektir. Türkler, öldüklerinde ruhlarının göğe uçtuğuna inanırlardı. Türkler ölüme, “Uçmak” derlerdi. Türk’ün ruhu göğe uçardı.

Türk’ün en kutlu rengi “gök”tür. Gök, Türk’ün rengidir. Gök rengi Türkler’in inanç dünyasında kendini göstermiştir. Gök rengini; nazar boncuğunda, yada taşında, camiilerin kubbesinde görüyoruz.

Türkler’in kutlu gördüğü varlıkların “gök”le ilişkisi vardır: Türkler’in ilk inançlarına “Göktenri” inancı denir. Türk adının geçtiği ilk ile “Göktürk” denir. Türk’ün kutlu olarak gördüğü yaratığın adı “Gökbörü”dür.

Türk’ün kılıcı gök renkte idi ve and içerken “Gök girsin, kızıl çıksın”derdi Türk.

Bugün birçok Türk ilinin(devletinin) bayrağının rengi “gök”tür. Azerbaycan’ın, Doğu Türkistan’ın, Kazakistan’ın, Özbekistan’ın, Kırım’ın, Gökoğuzlar’ın, Altay’ın, Irak Türkmenleri’nin, Suriye Türkmenleri’nin ve Kalmuk, Karaçay, Tuva, Yakutlar’ın bayraklarında “gök” rengi bulunur.

Bugün Türkiye Cumhuriyeti resmi karşılamalarda “gök halı” kullanmaktadır.

Gök, Türk rengidir.

Gök rengi “Türk’ün ruhunu dinlendiren renk”tir. Asya bozkırlarında Türk göğe bakarak erinç-esenlik-kutluluk bulmuştur…