Bugün iki şiir yazdım, biri senin için diğeri şehrinin çocukları için. Kim bilir kaç zamandır çocukların elleri kelimelere dokunmamıştır. İyi bir şiirin dizeleri üzerinde üşüyen parmaklarını gezdirerek harflerden oluşturduğun tespih taneleriyle tanışmamışlardır. Şehrine yağmurlar yağsa önce çocuklar ıslanır ve onların parmaklarından damlayan sularla kelimelerin…

-Kâğıdın geri kalanında ne yazıldığı okunmuyor. Müsvedde kâğıdı olsa gerek. Bir şairin müsvedde kâğıtları da önemlidir, yazıp sildikleri de. Belki benim yıllarca aradığım cümle o kâğıtlar arasında atıldı belki de hiç düşünülmeden silindi. Neyse ki, birkaç kâğıt daha bulabildim belki aradım cümleler buradadır.

-İstanbul’un müezzinleri içimde ezanlarını okur.

Uzaklarda takılı kalan ruhuma bu ses aşina olur.

Zaman ilerledikçe toprağın altındaki tanıdık sayısı toprağın üzerindekini geçer. Tenhalaşan hayatlarımız bir şehrin cılız ışıkları altında sabahı bekleyen sokak lambalarına benzer. Eşyalar insanlardan daha çok yaşar ama eşya varlığından haberdar olmadığı için kıymeti yoktur. İnsanlar eşyalardan daha az yaşar ama eşyayla hemdem olduğu için kendini ondan soyutlayamaz.

-Söylediklerinin kanıtı elimde tuttuğum kâğıt olsa gerek, kâğıt hala var ama yazanı kim bilir nerede? Son bir kâğıt kalmıştı elimde, zaman kaybetmeden okumaya başladım.

-Güzel bir söz duymak isteyen güzel bir söz söylesin, güzel bir yer görmek isteyen gökyüzüne baksın. Kâinatta yazılmayı bekleyen binlerce cümle var. Henüz en sevdiği kitabı yazılmayan insanlar da var. Hangi siyahi ya da beyaz bir elden çıkacak o kitaplar ve bize hangi dilden seslenecek? Bir şairin bütün işi kelimeleriyledir. Onlarla sevinip onlarla üzülür. İyi bilir ki kelimelerin gitmesi insanların gitmesine benzemez. Bir insan giderse eylem olur, eğer kelimeler giderse kaos olur. Sözün gittiği yerde savaş, gözyaşı en çok duyulan sözcükler olur.

-Sayfalar yarım ama cümleler yarım kalmamış, metinlerin devamında ne yazar bilinmez. Güneş ikindi zevaline kalınca oda içindeki tozlar havada uçuşuyor. Elimdeki yaprakları salladım tozlar ikiye katlandı. Şuan bir şairin servetini elimde tutuyor gibi hissettim. Etrafta hiçbir varisinin olmadığını düşünerek eve bir hazineyle dönmenin mutluluğunu yaşıyorum.